Ik geef het graag toe, lezer: Koreaanse muziek is verre van een specialiteit van mij, maar af en toe komt er iets op mijn pad, dat me eraan doet denken, dat ik daar vroeg of laat toch eens werk zal moeten van maken. Deze nieuwe van duo Dal:um is er zo eentje. De twee dames, Ha Suyean en Hwang Heyeoung, spelen al sinds hun kinderjaren traditionele Koreaanse muziek op twee van de meest traditionele Koreaanse instrumenten, de gayageum - een erg grote versie van wat we kennen als de citer- en de geomungo, een al even imposant familielid van die citer met frets en beweegbare bruggen.

De vrouwen maakten op een bepaald moment allebei deel uit van het Nationaal Koreaans Jeugdorkest en zij ontdekten bij elkaar de zin om de mogelijkheden van hun instrumenten verder te exploreren dat de klassieke partituren voorschreven en zo vormden ze in 2018 hun nieuwe ensemble, waarvan de naam vertaald kan worden als “probeer iets nieuws” en dat is precies wat ze doen op deze plaat, waarvan de titel nogal duidelijk de inhoud weergeeft. Immers, de twee instrumenten lijken wel op elkaar, maar door hun verschillend aantal snaren en tonaliteiten klinken ze weliswaar als familie van elkaar, maar kun je ze toch duidelijk van elkaar onderscheiden.

Je kunt de zes nummers van deze plaat omschrijven als verfijnd en geduldig minimalistisch en, naar ik lees in de begeleidende perstekst, is dat ondermeer het gevolg van lange en diepgaande gesprekken met een aantal jonge Koreaanse componisten, die de instrumenten erg goed kennen, maar die het klassieke gebruik ervan slechts als basis zien, voor een evoluerende benadering ervan. Zo’n beetje hetzelfde als een Bela Fleck, die weliswaar altijd een geniale banjospeler zal zijn, maar die de traditionele country- en bluegrassklank laat evolueren naar die van een hedendaags jazz-instrument.

Als we dat toepassen op Aziatische en dus ook Koreaanse benadering van esthetiek, merken we dat daarin het contrast tussen wat getoond, geschilderd, getekend of gezegd wordt, steevast aan kracht wint, door het contrast met de leegst, die er tegenover gesteld wordt. Wat weggelaten wordt, speelt een sleutelrol in wat wel zichtbaar of hoorbaar gemaakt wordt. Zoiets… Dat hoor je hier al van bij het begin van openingstrack “dareum”: stiltes en zachte belgeluiden wisselen af met tikjes op de klankkasten van de instrumenten, waarna beetje bij beetje een groter arsenaal wordt aangesproken en je een heuse, fraaie compositie te horen krijgt.

De hele plaat lang wordt geëxperimenteerd met de mogelijkheden van de instrumenten, afgewisseld met stiltes en lege momenten. Dat is de essentie van deze heel bijzondere plaat: laat de stiltes hun rol spelen als onhoorbaar onderdeel van de melodie. Een ultieme vorm van “less is more” dus en ik mocht ondervinden dat die aanpak werkt; na een wat aarzelend begin, kon ik, stapje voor stapje in de composities geraken en ontdekte ik bijzonder veel schoonheid. Het is best mogelijk dat je een beetje luisterervaring moet hebben om dit te kunnen smaken, maar u moest het maar eens proberen: er circuleren best wat filmpjes van het duo op het wereldwijde web. U begint best bij “tal” of “trace”. Denk ik…

(Dani Heyvaert)